Rozdział 43 ♥

WAŻNE! PRZECZYTAJCIE NOTATKĘ NA KOŃCU ROZDZIAŁU!

-Dzień dobry Panno McLaughter.

-Dzień dobry.

Spojrzałam na pielęgniarkę pytającym wzrokiem. Była dość wysoka i wyglądała na około 20 lat. Miała Krótkie, mocno kręcone włosy, bladą cerę i niebieskie oczy.

-O co chodzi?

-Nie widziałam Pani tutaj wcześniej…

-Oum… Znaczy ja… Jestem tu pierwszy dzień.

-Rozumiem. A co to za strzykawka?

-To? To… to są Pani witaminy.

-Lekarz nic nie wspominał  o dodatkowych witaminach.

-Um, nie musiał.

Kobieta podała mi przyniesiony zastrzyk i z lekkim uśmiechem spojrzała na mnie.

-Może się Pani po nich trochę dziwnie czuć, ale to normalne.

Kiwnęłam nikle głową i oparłam się wygodnie o łóżko.

-On i  tak będzie mój…

-Słucham?

-Um, nic nie mówiłam.

Kobieta opuściła mój pokój i wyszła. Kilkanaście minut później odwiedził mnie Zayn.

-Cześć kochanie.

-Czeeeść.

-Ja się czujesz?

-Um, dobrze. Już nie mogę się doczekać aż wrócę do domu.

-Jeszcze tylko dwa dni.

-Taa, w końcu. Trochę mi się tu dłuży.

-Tęsknimy za tobą.

-No właśnie mi też, ale to dla dobra naszego dziecka.

-Wiem, wiem kochanie.

-Lekarz mówi, że mój organizm dobrze przyswaja wszystkie witaminy i maleje ryzyko poronienia.

-To cudowna wiadomość!

-Tak! Tez się ucieszyłam. A co z przyjęciem? Nie zdążę nic przecież zrobić nawet jeśli wypisują mnie przed południem.

-O nic się nie martw, Eleanor z Louisem i w ogóle wszyscy się za to zabrali no i oczywiście ja tez pomagam.

-Uf, to dobrze. A właśnie Zayn…

-O co chodzi?

-Nie było okazji do porozmawiania o tym… Co jest miedzy Harry’m a Liam’em? Znaczy ja wiem bo rozmawiałam z Niall’em, ale wiesz…

-Haza się wyprowadził do rodziny, żeby każdy mógł ochłonąć.

-Ale przecież niedługo trasa…

-Wiemy o tym… Liam powiedział, że na czas trasy weźmie nikły rozejm aby nie robić żadnych kontrowersji, ale i tak nigdy mu tego nie wybaczy…

-Nie dziwię mu się…

-Gdyby zrobił to tobie to… to chyba bym go zabił…

-Zayn…

-Taka prawda, nic na to nie poradzę. Jesteś ważniejsza niż moi przyjaciele, sława, kariera a nawet życie osobiste…

-Nie rozmawiajmy już o tym dobrze?

-Dobrze. Kocham cię mocno.

-Ja ciebie też kocham.

-Jak Chris?

-Wszystko w porządku, trochę tęskni za mamą. Wczoraj wieczorem przyjechał do nas Niall i spytał się małego czy chciałby siostrzyczkę albo braciszka. Christopher siedział i zastanawiał się aż w końcu krzyknął, że nie. Spojrzałem się na niego wystraszonym wzrokiem a on nagle w śmiech. Po chwili mówi, że szkoda, że nikt nie zrobił zdjęcia naszym minom po czym podbiegł do mnie i wdrapał się na kolana. Nie wiedziałem o co mu chodzi. Przytulił się do mnie mocno i spytał czy jak powie, że chce braciszka to czy przestaniemy go kochać.

-Ooo… biedne maleństwo…

-Ucałowałem go w główkę i wytłumaczyłem, że będziemy kochać go tak samo mocno i nic się nie zmieni oprócz tego, że będzie starszym bratem i będzie musiał się dzielić. Chyba mu to wcale nie przeszkadza bo tylko się promiennie uśmiechnął i poszliśmy w coś zagrać grać, ale cały czas chodził i mówił, że chce braciszka.

-Ciekawe jak to będzie jak naprawdę urodzi się dzidziuś to czy będzie taki zadowolony.

Zaśmialiśmy się oboje a Zayn położył się obok mnie, mocno przytulił i pogłaskał po brzuchu.

-Chciałbym, żeby była to dziewczynka…

-Dziewczynka?

-Tak, dziewczynka. Coś w tym złego?

-Ojcowie zazwyczaj chcą synów, a szczerze to ja wolałabym chłopca…

-Czemu chłopca? Dlatego, że Chris chce brata?

-Nie, tak jakoś po prostu. Chyba nawet nie potrafię wyjaśnić czemu.

Uśmiechnęłam się do niego lekko skonsternowana.

-Nie ważne czy to będzie chłopak czy dziewczynka… Będę je kochał tak samo jak Christophera.

-Um, ja także.

Pocałowałam go namiętnie i zostało mi tylko żałować, że nie jesteśmy w domu. Kto wie co mogłoby się wydarzyć. Szybko odgoniłam brudne myśli, żeby dotarło do mnie, że jesteśmy w szpitalu. Poleżeliśmy wspólnie jeszcze kilka minut dopóki nie rozdzwonił się telefon chłopaka.

-Halo?! ... Teraz?! … Jestem z Rose. … Nie możemy za jakieś pół godziny? … No dobra, dobra. Już jadę.

-Kto to?

-Paul. Musimy koniecznie w tej chwili wszyscy jechać na jakieś zebranie dotyczące trasy.

-Um, rozumiem.

-Ugh, przepraszam Cię kochanie. Chciałbym zostać z tobą dłużej, ale nie mogę.

-Rozumiem, to twoja praca. O nic się nie martw.

-Jak tylko będę mógł to odwiedzę Cię wieczorem z Chris’em.

-Nie mogę się doczekać.

-Kocham Cię tak mocno, że nawet nie mogę tego powiedzieć.

Zayn pocałował mnie namiętnie jakby był to nasz ostatni pocałunek.

-Ja i tak kocham ciebie bardziej.

Zaczęło kręcić mi się w głowie i zrobiło mi się ciemno przed oczami, ale odprowadziłam chłopaka do wyjścia. Uznałam, że trochę się przejęłam, że musi już jechać. Położyłam się na łóżku, ale poczułam się jeszcze gorzej. Ostatkami sił nacisnęłam przycisk obok łóżka, który ma zawiadomić lekarza, ze coś się ze mną dzieje. Czułam się dziwnie i miałam wrażenie, że moje serce zwalnia. Oddech zaczął grząźć mi w gardle i zrobiło mi się sucho w ustach. Czy ja umieram? Pierwszy raz w życiu się tak źle czuje. Po chwili zbiegli się do mnie lekarze.

~Zayn~

Wyszedłem od Rose bardzo zdenerwowany, że akurat teraz musi być to cholerne zebranie. Przeczesałem ręką włosy i ruszyłem do windy, która już nawet na przekór wszystkiemu właśnie się zamknęła. Oparłem się o ścianę obok, ale nagle zobaczyłem mrugające czerwone światło nad którąś z sal. Przybiegła jakaś pielęgniarką, ale zaraz zawołała inne pielęgniarki i lekarza. Kurcze, ale ich się zbiegło. Ciekawe co się stało… Przecież to szpital, więc raczej normalne. Jakieś dziwne uczucie kazało mi podejść i zobaczyć co się dzieje. Nagle zdałem sobie sprawę, że to sala Rose. Ze łzami w oczach pobiegłem w jej kierunku. Szybkim ruchem ręki otworzyłem drzwi. Było tam dwóch lekarzy i chyba trzy albo cztery pielęgniarki, w tym jedna próbowała wyrzucić mnie za drzwi.

-Jestem jej narzeczonym! Jestem jej narzeczonym!

-Proszę stąd wyjść, dla bezpieczeństwa wszystkich i spokoju.

Nagle usłyszałem pisk maszyny kontrolującej pracę serca. Czy mój świat się właśnie zawalił czy po prostu to jest jakiś pojebany sen i zaraz zadzwoni budzik. Uderzyłem się w twarz. Nic. Uderzyłem mocniej. Nic. Dalej jestem w sali Rose z piszczącymi maszynami. Lekarze kręcili się jeszcze wokół niej, ale do mnie już nic nie docierało. Opadłem na ziemię i zakryłem głowę rękoma, jakby ktoś miał właśnie w nią uderzyć kijem bejsbolowym. Nic już nie słyszałem, była głucha cisza…

______________________________________

Zdałam sobie sprawę (brawa dla mnie -.-), że to całe

wypisywanie o braku komentarzy jest żałosne.

Fakt faktem mam dużo obserwatorów, ale ludzie są

tylko ludźmi i może po prostu nie chcą albo nie mają czasu

czytać (sama zaniedbuje opowiadania i jestem strasznie w tyle że

OMG i cały czas mówię, że będę czytać i wgl. ale tak na prawdę

nie mogę się do tego zabrać. Przepraszam.)

Nie będę już truć. Po prostu dziękuję tym wytrwałym,

którzy ciągle są ze mną i czytają to coś, dziękuje :*

Zbliża się koniec półrocza, więc rozdziału możecie oczekiwać dopiero 

jakoś po 19. Zaczynam ferie i może jakoś nadrobię co nie co z opowiadań xD

Od razu mówię, że nie mam czasu zajmować się nominacjami, więc

nie nominujcie mnie. Zrobię jeszcze jedną nominację,

która jest w zakładce "nominacje" i koniec. 

Jak tam po świętach u was? Wszyscy zdrowi? :P 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ :D

Suchar dnia:

-Boli mnie głowa.

-Kiedy mnie bolał ząb, wyrwałem go.