Rozdział 46 ♥

WAŻNE! PRZECZYTAJCIE NOTATKĘ NA KOŃCU ROZDZIAŁU!

Obudziłam się nie w swoim domu. Lekko przetarłam oczy i rozejrzałam się. Szpital?! Zerwałam się na równe nogi i zobaczyłam , że obok na łóżku leży Erin. Po chwili usłyszałam lekko ochrypnięty głos Zayna.

-Rose? Coś się stało?

Obejrzałam się do tyłu i zobaczyłam zmartwionego chłopaka na łóżku. Najprawdopodobniej spał ze mną tutaj. Zaraz, zaraz. Nocowaliśmy w szpitalu? A co z Christopherem?

-Um, nic… Nocowaliśmy tutaj?

-Tak.

-A Chris?

-Niall i reszta z nim jest.

Kiwnęłam przytakująco głową w stronę chłopaka i podeszłam do siostry po czym ujęłam jej rękę. Była delikatna i… chłodna. Potarłam jej knykcie i delikatnie ucałowałam. Po chwili poczułam ciepłe dłonie oplatające moją talię. Zayn położył swoją głowę na moim ramieniu i potarł mój policzek nosem.

-Przepraszam.

-Za co?

-Za wczoraj… Wiem, zachowałem się jak dupek.

-Nie chce być nieuprzejma, ale ostatnio często się tak zachowujesz.

-Wiem… Przepraszam…

-A tak w ogóle to co cię tak zdenerwowało?

-Miałem ci nie mówić, ale obiecałem sobie, że nie będę cię okłamywał…

-Zayn…? O co chodzi?

Odwróciłam się przodem do chłopaka i spojrzałam w jego smutne, czekoladowe oczy.

-Bo widzisz… Moi rodzice uważają, że masz na mnie zły wpływ i powinniśmy się rozstać. Podobno znaleźli mi żonę i bez niczyjej zgody chcą urządzić mi wesele.

-Jak to?! A nasze zaręczyny?

-Rose, ja bym nigdy tego nie zrobił i powiedziałem im to. Od tamtego czasu nie chcą ze mną rozmawiać a rodzina… ona jest dla mnie ważna…

-Um, nie wiem co mam ci powiedzieć…

-Pobierzmy się.

-Co?

-Pobierzmy się.

-Kiedy?

-Dzisiaj.

-Jak to?

-Teraz. Zadzwonię do księdza, to będzie prywatne wesele. Ty, ja i chłopaki no i oczywiście El i Dan jak będą mogły przyjechać.

-Zayn, dobrze się czujesz? Ja wczoraj straciłam rodziców…

-Ja wiem skarbie, przykro mi z tego powodu…

Nastała dziwna cisza, nie przeszkadzało nam to, że stoimy przy łóżku Erin. Patrzyliśmy w swoje oczy i porozumiewaliśmy się bez słów. To w nim kocham najbardziej. Rozumie, ze kiedy jest cisza da się zrozumieć najwięcej. Wystarczy sama nasza bliskość…

-To będzie takie szybkie i spokojne wesele, a po trasie urządzimy prawdziwe.

-Można tak w ogóle?

-Oczywiście.

-Jesteś tego pewny?

-Oczywiście. A ty? Masz jakieś wątpliwości?

-Ja? Nie, nie mam.

Chłopak pocałował mnie namiętnie w usta i szeroko się uśmiechnął.

-Idź do lekarza. Zapytaj co z Erin a ja wszystko załatwię.

-Um, dobrze.

-Kocham cię.

-Ja ciebie też wariacie.

Pocałowałam Zayna i udałam się do pokoju ordynatora. Zapukałam, a po usłyszeniu zaproszenia niepewnie  weszłam.

-Dzień dobry.

-Witam.

-Chciałam się zapytać o stan mojej siostry. Wczorajszy wypadek samochodowy…

-A tak. Panna Erin…

-Erin Horan.

-Zgadza się.

Nastała chwila ciszy. Lekarz patrzył uważnie w kartę pacjenta a ja nagle pomyślałam o jej nazwisku. Przecież ma takie samo jak Niall… Nigdy nie zwracałam na to uwagi, a minęło już tyle lat…

-Z pani siostrą jest wszystko w porządku. Jest na razie pod narkozą, ale wzbudzimy ją za dwa albo trzy dni. Ciało po operacji może strasznie boleć, więc chcemy zaoszczędzić jej sporo bólu.

-Rozumiem. A co z…

-Chodzi pani o amputację?

-Tak.

-Nie była jednak potrzebna. Mimo iż kości wyglądały strasznie, złożyliśmy je.

-To są obydwie nogi?

-Tak.

-Rozumiem, ale będzie chodzić?

-Oczywiście. Potrzebna będzie długa rehabilitacja, ale wszystko w swoim czasie.

-Dziękuję doktorze.

-To moja praca.

-Wiem, ale i tak dziękuje.

-Moje kondolencję z powodu rodziców, to zapewne wielki cios… Pan Ethan był moim dobrym przyjacielem z dzieciństwa, wspaniały mężczyzna. 

-Dziękuję, doceniam to.

-A właśnie!

-Tak?

-Pani siostra jest nieletnia…

-Ma dopiero 17 lat…

-Przejmie pani prawną opiekę nad nią?

-Oczywiście, że tak.

-Potrzebuję o wypełnienie kilka dokumentów.

-Rozumiem.

Mężczyzna podał mi kilka kartek rozmiaru A4. Były praktycznie całe zapisane a ja musiałam je przeczytać. Grr.

-Proszę usiąść wygodnie tutaj.

-Um, dobrze.

Jakieś 10 minut później oddałam wypełnione papiery. Pytali tam o różne rzeczy a czasami pytania były takie dziwne i w ogóle nie wiem po co im takie dane.

-W recepcji proszę poprosić o dokumenty siostry, żeby pani się z nimi zapoznała na wszelki wypadek.

-Rozumiem.

-Proszę podać ta kartkę sekretarce ponieważ na samo słowo nie wyda pani akt.

-Dobrze, dziękuję.

W końcu wyszłam z tego nudnego pomieszczenia, w którym praktycznie nic nie było. Jak można przebywać w takim miejscu dłużej niż 10 minut… Od razu ruszyłam w stronę recepcji.

-Dzień dobry.

-Dzień dobry.

Podałam starszej kobiecie kartkę od ordynatora i czekałam cierpliwie na akta. Po kilku minutach kobieta przyniosła kartkę z wszystkimi danymi jakie powinnam wiedzieć. I tak nie powiedzą mi o niczym czego nie wiem.

-Dziękuję.

Ciekawe jak Zayn… Załatwił wszystko? Nie jestem pewna co do tego przyspieszonego ślubu, ale skoro jego rodzina przestanie mieć jakiekolwiek wątpliwości to jest najlepsze wyjście. Znaczy nie, że robię to tylko ze względu na jego rodziców, kocham go. Planowaliśmy ślub tylko po prostu nie tak szybko… Weszłam z powrotem do sali, gdzie leżała moja siostra. Zastałam Zayna rozmawiającego przez telefon pod oknem. Nie chciałam mu przeszkadzać, więc odłożyłam dokumenty na szafkę obok, usiadłam obok siostry i ujęłam w dłonie jej delikatną rękę.

-Erin, kochanie. Jak się czujesz? Wiem, ze mi na razie nie odpowiesz, ale będziemy miały dużo czasu, żeby nadrobić nasze zaległości. Stęskniłam się za tobą strasznie, moja mała siostrzyczko. Jak się obudzisz…

Pierwsze łzy tego dnia popłynęły z moich oczu. Słonia ciecz tylko przez chwilę torowała linię na moich policzkach, ale nie chciałam się rozklejać. Zayn zaczął by się martwić i odwołałby wesele, które i tak nie wiem czy jest już zaplanowane. Po chwili chłopak zakończył rozmowę, podszedł do mnie i usiadł obok.

-Wszyscy mają czas. Za dwie godziny mamy być w kościele.

Mówił to wszystko z uśmiechem na ustach. Był pełny energii a jednocześnie pełen smutku. Ze mną było podobnie jednak nie potrafiłam teraz okazywać szczęścia.

-Płaczesz?

-Przepraszam…

-Nie przepraszaj kochanie… Ja wiem, nie powinniśmy się śpieszyć a szczególnie po takiej przykrej sytuacji…

-Ja po prostu… Chcę tego ślubu, po prostu to moi rodzice. Nie wiem czy potrafię się teraz cieszyć…

-Rose, zrób to dla mnie. Twoi rodzice na pewno nie chcieliby żebyś była smutna.

-Zayn, ale oni nie żyją…

-Cii.

Chłopak objął mnie swoimi ramionami. To w nich czuję się pewna, bezpieczna i szczęśliwa. Nie chcę zrobić mu przykrości skoro załatwił już wszystko związane ze ślubem. Mimo, ze będzie to tylko krótka msza, nasza przysięga a właśnie… świadkowie…

-A świadkowie? Kogo weźmiemy za drużbę?

-Liam, na pewno będzie to Liam.

-A ja?

-Nie wiem, Eleanor?

-Eleanor jest matką chrzestną Christophera…

-Oum, fajnie, że dowiaduję się w takich okolicznościach…

-Nigdy nie pytałeś, ale proszę. Nie kłóćmy się.

-Danielle!

-Danielle?

-Oczywiście, czemu by nie?

-Danielle, właśnie… Świetny pomysł. Dziękuję kochanie.

Zostaliśmy jeszcze przy Erin jakieś 20 minut, ale musieliśmy się zbierać. Jeszcze spóźnimy się na nasze wesele… Nasze wesele.

_______________________________________

Dziękuję za miłe komentarze.

Jak zwykle spóźniam się z rozdziałem, ale takie

życie gimnazjalisty. Ostatnia klasa i tak nas męczą

na to samo, że masakra!

TESTY! TESTY! TESTY!

W kółko tylko testy, to jest już męczące.

Niestety muszę się do nich przygotowywać, więc 

nie mam zbytnio czasu na spokojne pisanie rozdziałów.

Dlatego UWAGA!

Kolejny rozdział może nie pojawić się już w tym miesiącu. 

Wszystko zależy od tego czy znajdę wolną chwilę i wenę

na napisanie kolejnego.

Przepraszam was bardzo ;c

Osoby, które same miały bądź mają testy dobrze mnie

rozszumią i wiedzą ile nauki potrafi być na głowie.

Nie wiem czy można tak z tym ślubem, ale

przecież to jest tylko opowiadanie. Tutaj wszystko

jest możliwe. Opinię pozostawiam wam.

Jeszcze raz dziękuję za komentarze, są dla 

mnie bardzo ważne ;*

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ :D