Rozdział 25 ♥

-Cześć.

-Ym, cześć. – odpowiedziałam ciągle patrząc na małego

-Gdzie Chris ?

-Bawi się. – wskazałam głową na piaskownicę – Siadaj

Znowu nastała dziwna chwila ciszy, ale nie miałam zamiaru jej przerywać. Niech powie to co ma na myśli.

-Słuchaj głupio się czuje ?

-Tak ? Czemu ?

-Ostatnio zachowywałem się jak dupek… Może ciebie to nie obchodzi ale mamy problemy w zespole i jeszcze mój udawany związek z Perrie. Myślałem, że naprawdę coś z tego wyjdzie, ale myliłem się. Nie wiem co mam robić a do tego mój mały synek… Rose przepraszam cię… Nawet nie wiesz jak bardzo żałuję, że poszedłem w złym kierunku, ale jeśli myślisz, że zapomniałem o tobie choć na chwilę to się mylisz. Dzwoniłem, ale zmieniłaś numer. Kilka dni po skończeniu trasy przyjechałem do twojego domu, ale ciebie tam nie było. Był zamknięty, pomyślałem, że wyszłaś, ale kilka dni z rzędu przychodziłem a ciebie nie było, wyprowadziłaś się. Całkowicie pogubiłem się przez tą całą sławę…

-Ale wiesz, że „przepraszam” nie naprawi tego wszystkiego, tych wszystkich lat…

-Wiem. Chcę tylko żeby Chris wiedział, że mimo tego wszystkiego co zrobiłem, ja… ja go kocham i martwię się o niego.

-Jeśli mam mówić szczerą prawdę to cię nienawidzę… Wymieszałeś moje życie z błotem i zostawiłeś. Mimo czterech lat to nadal boli jak cholera.

-Przepraszam, ale daj mi szanse na poprawę. Proszę…

-Nie przerywaj mi, proszę. Wczoraj był u mnie Nick i jak chciał już wracać, Chris podbiegł do niego i spytał czy przyjdzie jeszcze a do tego mocno go przytulił. Boję się, że zacznie uważać go za ojca… Nie wiem jak to się wszystko potoczy, ale dla mojego synka zrobię wszystko i spróbuję naprawić nasze relacje, a ty musisz mi w tym pomóc.

Dostrzegłam niewielkie łzy w oczach chłopaka, naprawdę mu zależało. W swojej głupocie wyrządził tyle bólu nie tylko mnie i dziecku, ale i sobie. Cierpi, ale jak można czuć się inaczej kiedy twoje własne dziecko unika twojej obecności a co gorsze nie wie, że jest się jego ojcem. Nie wiem ile czasu zajmie mu nawiązywanie kontaktu i małym, ale zdaje mi się, że nie będzie to łatwe. Nie byłam do końca pewna tego co robię, ale wstałam z ławki i przytuliłam Zayn’a. Wiem jak czasami zwykły i mały gest działa cuda bo sama takiego potrzebowałam. Przez tyle lat byliśmy przyjaciółmi, żadne sekrety nie istniały miedzy nami, nic co mogło zaszkodzić naszej przyjaźni. Jakiekolwiek potyczki kończyły się zgodą. Później coś zaczęło się kruszyć, sypać aż na końcu rozpadło na malutkie kawałeczki. Teraz mam go dosyć. Dosyć jego, i wszystkiego co z nim związane. Są jednak chwile kiedy tęsknie za jego łaskoczącym w uszy głosem, za delikatnym dotykiem, który drażni moje motylki w brzuchu.  Zapachem tak intensywnym a za razem subtelnym. Kocham go całym sercem, ale jednocześnie i nienawidzę. Nienawidzę za to co zrobił, że mnie zostawił kiedy go potrzebowałam.

W tym uścisku było tyle smutku i cierpienia, zmiany jakie oboje przeszliśmy zmieniły nas dosłownie, choć czuję, że tak naprawdę wciąż jesteśmy tymi ośmiolatkami bawiącymi się wspólnie, bez smutku i nienawiści. 

Odsunęłam się kilka centymetrów od niego i położyłam dłonie na jego barkach. 

-Postaraj się nie spieprzyć tego kolejny raz.

-Obiecuję.

-„Obiecuję” to tylko słowo, liczą się czyny.

Chris podszedł do nas i patrzył się raz na mnie a raz na niego. Jest taki mały a ile przeszedł, co gorsze ile jeszcze go czeka.

-Mama ?

-Tak ? - odsunęłam się do chłopaka aby kucnąć przy synku – O co chodzi ?

-Mama bawic.

-Mam się z tobą pobawić ?

-Tiak.

-A może pobawisz się z ta... z Zayn’em co ? Pokaż mu swoje zabawki.

-Nje, mama !

-To może pobawimy się w trójkę ?

-A mama ?

-Mama też. Chodź.

Położyłam rękę na ramieniu Chrisa i pociągnęłam za sobą Zayn’a.

Z jednej strony chciałabym opuścić Anglię i zostawić przeszłość za sobą, ale nie potrafię myśleć, że mój mały synek nie będzie miał prawdziwego ojca. Na pewno minie sporo czasu zanim moje zaufanie do Zayn’a powróci a Chris zaakceptuje nową osobę, mimo wszystko jestem gotowa to zrobić.

Poszliśmy do piaskownicy później na huśtawki, na drabinki i siatkę. Rzucaliśmy i kopaliśmy piłką a wszędzie rozchodziły się nasze śmiechy. Po udanym przedpołudniu poszliśmy na obiad do knajpki. Myślałam, że mały zacznie kombinować i nie będzie jadł, ale tosty poszły mu dosyć sprawnie. Zayn był z każdą chwilą bardziej uśmiechnięty i wracał do „dawnego  siebie”. Christopher zasnął na moich rękach, więc musieliśmy wracać. Wyciągnęłam z torebki portfel.

-Nie Rose, ja zapłacę.

-Nie musisz.

-Chcę. To był naprawdę udany dzień, nie zmieniaj tego.

-Jeśli tak ci zależy.

Wstałam powoli zza stolika z synkiem na rękach.

-To trzymaj się Zayn.

-Odwiozę was, nie daleko mam samochód.

-Nie trzeba, poradzimy sobie.

-Już za długo sobie sami radziliście.

-Nie musisz się do tego zmuszać.

-A kto powiedział, że się zmuszam.

Położył pieniądze na stole i wyprzedził mnie otwierając drzwi. Po kilku krokach zaproponował, że sam poniesie Chris’a.

-Tylko ostrożnie.

Uśmiechnął się i poszliśmy dalej. Za 20 minut byliśmy pod moim domem.

-A więc to tutaj się ukrywasz. 

-Nigdzie się nie ukrywam, mieszkam tutaj.

-A co z tamtym domem ?

-Ym wystawiłam ofertę wynajmu może ktoś się zgłosi.

-Zapewne.

-Zaprosiłabym cię do środka, ale…

-Nie musisz nic mówić, nie narzucam się. Dziękuję ci za wspaniały dzień.

Musnął mój policzek swoimi delikatnymi ustami, wrócił do samochodu i odjechał wciąż oglądając się w tył.

-Cholera, znowu to samo uczucie.

Poprawiałam Chris’a na rękach i weszliśmy do środka.

__________________________________

Wielkie dzięki za komentarze, 

jesteście kochani.

Zajrzę do was jak tylko zdobędę chwilę

czasu i oczywiście ochoty ;)

Tak, więc zastanawiam się nad końcem

w 30 rozdziale, ale podejmę jeszcze

przemyślenia na ten temat.

Jeśli macie jakieś pytania czy chcecie

pogadać, kontakt na samym dole xd

Zapraszam do:

http://we-can-mend-that.blogspot.com/

http://balletandlove.blogspot.com/

http://love-forgivness-destiny-hope.blogspot.com/

CZYTASZ = KOMENTUJESZ :D