Rozdział 38 ♥

Nie byłam smutna ani zła, po prostu… zawiedziona. W mojej głowie przedstawiały się obrazy idealnej rodziny a on wykręca taki numer. Widocznie rola ojca go przerasta, ale nie tylko on jest młodym rodzicem. Ja nie miałam innego wyboru jak szybko dorośleć i się usamodzielnić. Nareszcie zaparkowałam przed przedszkolem i wysiadłam z samochodu. Spojrzałam na zegarek i zobaczyłam, że jestem wcześniej niż zwykle, więc zamknęłam pojazd i ruszyłam do drzwi. Zadzwoniłam dzwonkiem a Grace, dyrektorka i sekretarka w jednym, wyjrzała zza lady i guzikiem zezwoliła mi na wejście.

-Dzień dobry panno McLaughter.

-Witam. Zajęcia jeszcze trwają?

-Tak, jeszcze jakieś kilka minut.

-Dobrze to ja zaczekam.

-Oczywiście. Jak tam w pracy?

-Um, dobrze, dziękuję.

Kobieta średniego wieku uśmiechnęła się a wokół jej zielonych oczu pojawiły się lekkie zmarszczki.

-Christopher to naprawdę cudowne dziecko. Grzeczne, posłuszne i bardzo towarzyskie.

-Miło mi to słyszeć.

-Jestem  dumna z takich wychowanków a czasy się zmieniają i dzieci zaczynają być bardziej niegrzeczne.

Niezbyt interesowała mnie taka rozmowa, ale nie chce być nie uprzejma, więc lepiej będę to kontynuować.

-Chris to idealne pierwsze dziecko, myślałam, że będzie o wiele gorzej z jego wychowaniem. Jedyny problem to nie chęć do jedzenia. Próbowałam już chyba wszystkiego.

-Każdy malec przechodzi różne, że tak powiem, nie chcianki. Mój synek nie cierpiał się myć a córeczka nienawidziła chodzenia w sukienkach czy spódnicach. Z czasem z tego wyrośli, więc i Christopher z tego wyrośnie.

-Um, mam nadzieję.

Po chwili drzwi sali się otworzyły i wyszła z nich opiekunka.

-Dzień dobry.

-Dzień dobry.

-Mogę zabrać już Christophera?

-Oczywiście, zaraz go zawołam.

Młoda kobieta wróciła do miejsca z jakiego wyszła a po chwili przyprowadziła Chrisa.

-Mama!

-Cześć skarbie!

Mały wskoczył mi na ręce i mocno się przytulił.

-Byłeś grzeczny?

-Tiak!

Wykrzyknął entuzjastycznie i zaczął bawić się moim naszyjnikiem.

-No dobrze a teraz powiedz ładnie do widzenia i jedziemy do domku.

-Do widzenia!

Pomachał małą rączką.

-Do widzenia.

-Do widzenia panno McLaughter. Do widzenia Chris.

Po kilkunastu minutach byliśmy w domu. Ostatnie sierpniowe upały dawał o sobie znać, więc wpadłam na wspaniały pomysł.

-Kochanie może pojedziemy na plażę?

-Plaza?

-Tak, zjemy sobie obiad na plaży.

-Tiak!

-Będziesz się kąpać w oceanie?

-Tiak! Ty tes!

-Ja też mam się kąpać z tobą?

-Tiak!

-No to chodź, trzeba założyć strój kąpielowy i przebrać się.

Wzięłam małego na ręce i zaniosłam do jego pokoju, gdzie nałożyłam mu kąpielówki i ubrałam w krótkie czerwone spodenki i białą koszulkę. Nałożyłam jeszcze sandałki na nóżki.

-Masz tutaj torbę i powrzucaj zabawki jakimi będziemy się bawić.

-Dobse.

-Ja idę założyć swój strój kąpielowy.

Udałam się do swojego pokoju i wzięłam lekki prysznic po czym nałożyłam błękitne, dwuczęściowe bikini i poprzednią białą sukienkę w kwiaty. Kiedy byłam gotowa poszłam do kuchni i spakowałam trochę jedzenia w koszyk, który później postawiłam przy drzwiach. Koc i dwa ręczniki wylądowały obok. Zaraz przyszedł Chris z spakowaną torbą i mogliśmy zanieść wszystko do samochodu. Na szczęście nie mieliśmy aż tak daleko, więc podróż minęła szybko ze śpiewem piosenek, które leciały w radio. Zaparkowałam na parkingu i zabrałam nasze rzeczy z bagażnika. Plaża była prawie pusta. Chodziło po niej kilkoro ludzi a w wodzie bawiły się dzieci. Mój synek zaśmiał się ochoczo i zeszliśmy betonowymi schodkami z klifu. Prawie przy samym brzegu rozłożyliśmy koc i popędziliśmy do wody. Mały skakał, piszczał i śmiał się w niebogłosy. Wyglądał na strasznie szczęśliwego przez co ja mogłam zapomnieć o głupim incydencie z Zayn’em. Po jakiejś godzinie szalenia w wodzie i bawienia się na pisaku, w końcu usiedliśmy na kocu. Mały telepał się z zimna, więc szczelnie okryłam go ręcznikiem i usadziłam sobie pomiędzy nogami przez co mógł oprzeć się o moją klatkę piersiową. Kiedy zjedliśmy, ułożyliśmy się wygodnie na kocu i leżeliśmy. Nie minęło pół godziny błogiego spokoju, gdy nagle mój telefon się rozdzwonił.

-Halo?

-Cześć kochanie.

-Cześć mamuś.

-Co tam u was?

-Jestem z Chrisem na plaży i odpoczywamy.

-Ooo. Daj go do telefonu jak możesz.

-Oczywiście.

-Słońce, babcia dzwoni chcesz porozmawiać?

-Tiak!

Ochoczo wziął komórkę i rozmawiali przez parę minut aż mały oddał mi telefon.

-A właśnie mamuś. Zapraszam na urodziny Chrisa, które będą w przyszły piątek.

-Ooo, to już za tydzień, świetnie.

-Jak będziesz rozmawiać z Erin to przekaż jej zaproszenie.

-Oczywiście.

-A co tam u was?

-Mamusiu?

Przerwał nam Chris i spojrzał na mnie z miną małego kociaka.

-Tak skarbie?

-Mogę iść się pobawić w piasku?

-Możesz oczywiście, tylko nie wchodź do wody.

-Dobse.

-No u nas dobrze, trochę pogoda nam się popsuła. Mamy wolne już od tego weekendu.

 -Ooo, to świetnie. Na ile?

-Ja mam trzy tygodnie a tata dwa.

-No to fajnie.

-Gdzie jest Zayn?

-Um, jest… jest na próbie. Wiesz jak to zespół…

Zaśmiałam się lekko zasmucona, że właśnie okłamałam swoją mamę, ale gdyby znała prawdę to by się zdenerwowała, albo zaczęła niepotrzebnie martwić.

-Rozumiem. Co planujesz kupić małemu?

Szybka zmiana tematu? Chyba wie, że coś jest nie tak.

-Um, no w sumie się jeszcze nie zastanawiałam.

-No ja już mam dylemat.

Zaśmiała się, ale mi jednak nie było do śmiechu.

-No dobrze, będę już kończyć bo czas wracać do domu.

-Dobrze kochane. Całuję was mocno i czekam z niecierpliwością na piątek. Pewnie i tak przyjedziemy wcześniej, może we wtorek albo srodę.

-Ooo, byłoby fajnie tylko gdzie my się pomieścimy?

-No tak, zapomniałam, że Zayn z tobą mieszka a i tak masz małe mieszkanie.

-No nic nie martw się, na pewno coś wymyślimy. Erin może spać ze swoim siostrzeńcem, przecież Chris ma spore łóżko.

-Nie ma co się martwić na zapas. Pogadamy jak przyjedziemy. Trzymajcie się. Buśka pa.

-No wy też. Pozdrów tatę! A i zadzwoń jak będziecie wyjeżdżać!

-Oczywiście.

-Kocham was. Paa!

Kiedy się rozłączyłyśmy poszłam do synka i razem zrobiliśmy ładny zamek z piasku. Kiedy Chris zaczął przecierać oczka postanowiłam wrócić do domu. Pozbierałam nasze wszystkie rzeczy i udaliśmy się do samochodu. Podczas jazdy mały zasnął więc kiedy byliśmy na miejscu na początku zabrałam wszystko z bagażnika i podeszłam do drzwi, które o dziwo były otwarte.

-Rose?

Usłyszałam męski głos dochodzący z kuchni. Zayn.

-Nie, to tylko włamywacz.

Chłopak zaraz do mnie przybiegł i spojrzał dziwnym wzrokiem.

-Gdzie Chris?

-W samochodzie, śpi.

-To ja pójdę po niego.

-Jak chcesz.

Zayn poszedł po synka i położył go wygodnie na kanapie a ja w tym czasie ogarnęłam wszystkie rzeczy, które przyniosłam.

-Jesteś zła?

-Nie.

-Przecież widzę.

-Nie jestem zła tylko smutna.

Chłopak objął mnie w pasie i spojrzał w moje oczy.

-Planuję niespodziankę, więc nie powiem Ci gdzie byłem ani co robiłem.

-Mogłeś mnie uprzedzić.

-Przepraszam, myślałem nad tym zbyt długo a jak się już namyśliłem to…

-Nie ważne. Jestem trochę zmęczona bo wiesz… miałam cudowne popołudnie z Chris’em.

-Co robiliście?

-Zamki z piasku.

Wyplątałam się z jego uścisku i wyminęłam zanim zdążył cokolwiek powiedzieć. Denne to jego wytłumaczenie, myślałam, że wymyśli coś lepszego. Phi, niespodzianka, też mi coś. Zdążyłam wziąć prysznic jak Christopher się obudził, więc szybko nałożyłam bieliznę i luźną koszulkę po czym poszłam zrobić mu kolację.

-Misiu już wstałeś?

-Tiak.

Wzięłam małego na ręce a on przeciągle ziewnął i wtulił się w zagłębienie na mojej szyi.

-Zjesz coś?

-Nje.

-A może jednak?

-Tata zrobił naleśniki!

Krzyknął Zayn i przyszedł do salonu ubrany w fartuszek a na włosach miał odrobinki mąki. Chris zaśmiał się i prawie, że zeskoczył do niego.

-Tata! Dzie byłeees?

-Za górami, za lasami w małym domku pod drzewami…

Zaśmiali się oboje. Myśli, że kolacją mnie przekupi czy już zeszliśmy z tematu „zapomniał o naszej umowie i udawał, że coś załatwia” i po prostu robi kolację dla synka? Mężczyźni. Zawsze trudno ich rozgryźć.

-To co, chcesz naleśnika?

-Nje.

-Jak nie zjesz to tata będzie smutny.

Chłopak zrobił smutną minę a malec spojrzał na mnie i znowu na tatę i szeroko się uśmiechnął.

-Dobse, ale nie smuć się jus.

Zayn ucałował go w czubek głowy i razem poszli do kuchni. Krzyknęłam, żeby go później wykąpał i ułożył do snu a sama wróciłam do pokoju. Założyłam krótkie spodenki i rozczesałam włosy po czym usiadłam na łóżku. Na zegarku była 19.37 co oznaczało, że na spanie jest zbyt wcześnie. Kiedy w swoich nozdrzach poczułam zapach naleśników od razu mnie zemdliło. Powstrzymałam chęć zwymiotowania, wstałam i podeszłam do półki z książkami. Tytuł „Na zawsze martwy” rzucił mi się w oczy. Harris Charlaine to jedna z moich ulubionych pisarek opowieści fantasy. Uśmiechnęłam się na wspomnienie okoliczności kiedy ją dostałam.

~~

-Rosalie! Rose!

-Co?

-O, tutaj jesteś.

-Siedzę tu już prawie godzinę bo taka była umowa.

-Przepraszam skarbie, znow…

-Oszczędź sobie tego.

-Nie dałaś mi dokończyć.

-I co z tego?

-No chodź nie gniewaj się.

-Nigdzie nie idę.

-Proszę.

-Twoja praca była zawsze najważniejsza, więc niech tak zostanie. W sumie to nawet nie wiem po co tyle czekałam…

-Przecież są twoje urodziny, miałaś wybrać sobie prezent.

-Nie mam ochoty już na to, chce do domu.

-Rose…

-Nie mamo, była umowa. Spóźniłaś się, więc nici  tego. Idę do domu. Narka.

-Rosalie! Rosalie!

-NIE!

Przyspieszyłam tępo kroków, aż w końcu zaczęłam biec. Zdyszana zatrzymałam się przed budynkiem. W środku jak zwykle pusto. Ojciec w pracy, Erin u koleżanki, mama… wrr teraz to nie obchodzi mnie gdzie jest. Beznadziejne urodziny. Z resztą czy kiedykolwiek były udane? Zawsze coś musiało wypaść. Przesiedziałam dobrą godzinę przed TV kiedy usłyszałam, że ktoś przyszedł. Może to złodziej? Proszę, weź mnie! Weź mnie!

-Rose…?

-Abonent jest poza zasięgiem lub ma wyłączony telefon. Spróbuj zadzwonić później. Tit, tit, tit, tit….

-Nie wygłupiaj się, proszę. Zobacz co dla ciebie mam.

-Jeśli to znowu żelki to wiedź, ze niestety nie mam na nie ochoty.

-Jeśli nie chcesz zobaczyć prezentu urodzinowego to nie… Twój wybór.

Będę twarda. Będę twarda. Nie pójdę.

-Co to?

Podskoczyłam w miejscu i zerwałam się na równe nogi by po chwili stać przy swojej rodzicielce.

-Sama zobacz.

Podała nieduży pakunek. Zerwałam z niego papier upominkowy i dostałam się do środka.

-Książka!

-Książka. Ta co się do niej śliniłaś.

Kobieta uśmiechnęła się szeroko kiedy zawisłam na jej szyi, całując delikatny policzek.

-Dziękuję, dziękuję, dziękuję. Kocham Cię mamuś.

-Ja Ciebie też skarbie i przepraszam.

-Za co?

-Że się spóźniłam.

-Spóźniłaś się? Kiedy?

Zaczęłyśmy się śmiać w niebo głosy a później poszłyśmy na gorącą czekoladę do kawiarni.

~~

-Kocham Cię mamuś.

Wyszeptałam do siebie i usiadłam z książką na łóżku. Powoli i bardzo delikatnie otworzyłam pierwszą stronę i zaczęłam się w niej zagłębiać. Mimo iż czytałam ją już tyle razy, nadal odkrywam w niej wcześniej nie zauważone wątki.

_________________________________________

Heeyo, kochani! 

Jak widać wróciłam. Od razu mówię, że

nie wiem kiedy będzie kolejny rozdział. 

Zrobiło mi się smutno, że musicie tyle czekać a

to może przecież wpłynąć na was.

Co jeśli odechce się wam czytania tego...?

Strach pomyśleć...

Także tego, jest rozdział i na drugim opowiadaniu, 

więc serdecznie zapraszam.

Pozdrawiam was :*****

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ :D