Rozdział 39 ♥

Obudził mnie dźwięk kropli deszczu uderzających o parapet. Chciałam jeszcze pospać, przecież była sobota. Niestety nie mogłam już zasnąć. Leniwie otworzyłam oczy i zobaczyłam, że na zegarku świeci się godzina 10.23 ziewnęłam przeciągle po czym się przeciągnęłam. Lewa ręka opadła bezwładnie na puste miejsce obok. Podparłam się na łokciach i ze zdziwioną minął szukałam śladów Zayna. Łóżko było nie naruszone z jego strony co oznaczało, że nie spał na łóżku. Może położył się w salonie, ale na etażerce z jego strony leżała kartka, zgięta w pół z moim imieniem. Delikatnie ją otworzyłam a jej zawartość zbuzowała krew w moich żyłach. Zdenerwowana zgięłam kartkę w dłoni i rzuciłam na jej poprzednie miejsce. Zrzuciłam z siebie kołdrę i szybkim krokiem udałam się do łazienki. Szybki prysznic spłukał odrobinę złości i pozwolił się uspokoić. Wytarłam się miękkim ręcznikiem i założyłam bieliznę, białą bokserkę z napisem „Finally weekend!” ” granatowe dresy i bluzę. Na nogi założyłam skarpetki i niskie trampki.  Oczy podkreśliłam czarną kredką a włosy spięłam w luźnego koczka i poszłam do kuchni. Zaczęłam robić śniadanie, gdy po chwili pojawił się obok mnie Christopher pocierając oczka.

-Wyspał się mój książę?

-Tiak.

Wzięłam go na ręce i ucałowałam w główkę na co wesoło się uśmiechnął i wtulił w zagłębienie na mojej szyi. Zabrałam go do łazienki i opłukałam mu twarz wodą po czym ubrałam w szare dresy i zieloną koszulkę. Na stopy założyłam skarpetki i niskie trampki po czym wspólnie poszliśmy dokończyć śniadanie. Po skończeniu pozmywałam naczynia i razem poszliśmy umyć zęby a na koniec podałam mu leki i  inhalator. W salonie włączyłam Christoper’owi telewizor, gdzie akurat leciały poranne bajki a sama zabrałam się za sprzątanie. Wstawiłam pranie i pootwierałam okna, żeby dom się przewietrzył, ale szybko je zamknęłam bo zrobiło się za chłodno. Podlałam trochę kwiatki i zruszyłam im ziemię. Poukładałam książki i zabawki w pokoju Chris’a, zmieniłam mu i nam pościel po czym zabrałam się za wycieranie kurzy i odkurzanie. Kiedy skończyłam była już 13.20 a na dworze już się przejaśniało. Wyciągnęłam pranie i włożyłam je do suszarki po czym poszłam nałożyć granatowe jeansy, miętowy sweterek, czarne workery i  płaszczyk tego samego koloru. Wróciłam do salonu i wzięłam małego, żeby też go przebrać w coś cieplejszego. Wsadziłam portfel do torebki, telefon i zabawkę dla Chris’a.  po czym wyszliśmy. Zakluczyłam dom i wrzuciłam klucze do torby. Skoro pogoda się poprawiła, poszliśmy pieszo. Na początku udaliśmy do sklepu z ubraniami, ponieważ musiałam kupić małemu nowe spodnie.

-Dzień dobry.

-Dzien dobly.

Przywitaliśmy się z młoda sprzedawczynią, która nawet nie podniosła na nas wzroku. Miło. Podeszliśmy do pierwszego stoiska ze spodenkami.

-Które ci się podobają?

-Te.

-Niebieskie? Masz już niebieskie, może inne?

-Te.

-Czerwone? Słońce masz już takie. Zobaczymy jakieś ciemne bo w tych ciemno szarych zrobiłeś dziury na kolankach.

-Nje! Chce… te!

-Oliwkowe… No dobrze, mogą być. Chodź przymierzymy.

Przymierzyliśmy i pasowały. Znalazłam jeszcze miętowy T-shirt z czarnym napisem „I’m the prince of disco. But my dad is the king!” i nie mogłam się powstrzymać aby go kupić. Wybrałam dla siebie jeszcze dwie zwykłe koszule i mogliśmy iść na zakupy spożywcze. Chris pchał wózek, ale i tak musiałam mu pomóc.

-Mamaaa…

-Tak słońce?

-Dzie tata?

-Tata? Tatuś miał dzisiaj coś ważnego do załatwienia i wróci dopiero na kolację.

-Aha…

Chłopczyk spuścił głowę ze smutną miną i ruszył dalej.

-A może pójdziemy do wesołego miasteczka?

-Naprawdę?

-Jasne! Zrobimy zakupy i zaniesiemy je do domu a później pójdziemy do wesołego miasteczka i zjemy obiad na mieście co?

-Dobse!

Krzyknął radośnie, więc szybko zrobiliśmy zakupy i zanieśliśmy je do domu po czym znowu opuściliśmy budynek. Jak zwykle w wesoły miasteczku był tłum ludzi i gwar. Wszędzie biegały roześmiane dzieci i zmartwieni rodzice, którzy nie mogli nad nimi zapanować. Wzięłam synka na ręce, żeby nigdzie nie uciekł.

-To gdzie idziemy na początku?

-Tiam!

-Samochodziki? Chodź, kupimy bilety.

Spędziliśmy tam niecałe dwie godziny aż zmęczeni udaliśmy się do restauracji na obiad. Usiedliśmy przy stoliku obok okna a po chwili przyszedł kelner.

-Dzień dobry.

-Dzień dobry.

-Co podać?

-Um, może sałatkę śródziemnomorską, szklankę wody i… Co dla ciebie skarbie?

-Lody!

-To później, trzeba coś zjeść.

-Nje!

-A więc niech będą warzywa gotowane na parze z filetem z kurczaka i szklanka soku pomarańczowego.

-Dobrze.

Po 10 minutach nasze zamówienie było gotowe i zabraliśmy się do jedzenia.

-Synku musisz coś jeść.

-Nje.

-Dlaczego?

-Bo nje.

Po kilkunastu minutach namawiania Christophera do jedzenia aż mi samej się odechciało jeść. Nie rozumiem co to za dziecko, przecież nikt w naszej rodzinie nie miał problemów z jedzeniem. W sumie to nie wiem jak w rodzinie Zayna… Właśnie… Chris chyba nie widział się jeszcze z rodziną Zayna. Dlaczego? Przecież… Muszę z nim o tym porozmawiać. Dobra, spróbuje inaczej.

-Tyle dzieci na świecie umiera z głodu a ty wybredzasz takimi pysznościami.

-Tludno.

Wzięłam głęboki wdech i wydech. Czy on ma zamiar się zagłodzić?!

-Wujek Niall będzie smutny…

-Dlaczego?

-Bo nie chcesz nic jeść. Jak się dowie to pewnie będzie płakał…

-O nje, wujek Niall… Nje powies mu!

-Powiem.

-Nje!

-Dlaczego nie chcesz jeść? Zobacz jakie pyszności. Wujek zjadłby to za jednym zamachem.

-Tiak?

-Oczywiście. A wiesz ile będziesz miał po tym siły? Ojojoj aż strach pomyśleć, może to i dobrze, ze nie chcesz tego zjeść. Daj, lepiej ja to zjem.

-Nje! Ja!

-Oj lepiej nie, uwierz mi…

-Nje! Ja i konjec!

-Jak chcesz.

No nareszcie mały zabrał się do jedzenia. Można powiedzieć aż mu się uszy trzęsły. Zaśmiałam się w myślach i zjadłam swoja sałatkę. Kiedy spojrzałam na synka siedział przed pustym talerzem.

-No widzisz, i jak dobre było?

-Pysne!

-To co zamawiamy lody?

-Tiak!

-Jakie chcesz?

-Cekoladowe i balonowe!

-Dobrze. Za to, że tak pięknie jadłeś zamówimy lody.

-Tiak!

Porosiłam kelnera i zamówiłam lody jakie chciał Chris a także waniliowe dla mnie. Kiedy dostaliśmy zamówienie zaczęliśmy zajadać się lodami a później je sobie podjadać. Mały zaczął się głośno śmiać a ludzie w restauracji patrzyli na nas jak na nie wiadomo co. Za oknem przechodziła starsza kobieta a gdy zobaczyła nasze wygłupy z lodami szeroko się uśmiechnęła w naszą stronę i poszła dalej. Zmęczeni całym dniem wróciliśmy do domu, wzięliśmy koc i wygodnie usadziliśmy się na kanapie oglądając „Gdzie jest Nemo?”. Jakąś godzinę później Chris usnął a ja usłyszałam otwarcie drzwi wejściowych. W progu salonu stanął Zayn, który chciał cos powiedzieć, ale kiedy zobaczył śpiącego synka kiwnął głową abym poszła za nim. Powoli wstałam i wyłączyłam telewizor po czym ruszyłam do kuchni, gdzie udał się chłopak.

-Cześć kochanie.

-Hej.

Chłopak chciał mnie pocałować, ale zrobiłam unik podchodząc do lodówki.

-Chcesz do picia?

-Nie, dziękuje.

Nalałam sobie soku do szklanki i wypiłam duszkiem. Wzrok Zayn’a wywiercał mi dziurę w brzuchu przez co czułam się skrępowana?

-Więc? Po co miałam tu przyjść?

-Jesteś zła?

-A na jaką wyglądam?

-Zła… Słuchaj…

-Kolejna wymówka?

-Nie chcę się z tobą kłócić, ale nie mogę Ci powiedzieć o co chodzi…

-Mamy teraz tajemnice przed sobą?

-Tak. Znaczy nie. Ugh. To ma być niespodzianka.

-Nie lubię niespodzianek.

-Możesz zaraz wszystkiego nie przekreślać?

-A czy ja przekreślam? Ja… ja po prostu się martwię bo znowu zniknąłeś na prawie cały dzień… Nie podoba mi się to…

-Ej, wszystko jest w jak najlepszym porządku i już jutro dowiesz się o co chodzi.

Chłopak podszedł do mnie zamykając przestrzeń między nami i położył dłonie na moich biodrach. Chciałam dalej mieć surowy wyraz twarzy, ale jego uśmiech od ucha do ucha mi na to nie pozwalał.

-Ugh, jesteś niemożliwy!

Zaśmiałam się i zachłannie pocałowałam. Nie umiem się długo gniewać szczególnie, gdy chce zrobić niespodziankę.

-No widzisz to znaczy mieć urok osobisty.

Odwzajemnił się tym samym, ale po chwili ścisnął mocniej moje biodra i spojrzał w moje oczy z lekkim oburzeniem.

-Schudłaś?!

-Jesteś zły?

-Byłaś i tak chuda a teraz znowu chudniesz… Może jesteś chora? O mój Boże! Powiedz! Jesteś na coś chora? Boli Cię coś?

-Uspokój się! Nic mi nie jest! Po prostu… po prostu jestem gruba…

-Oszalałaś? Jesteś najpiękniejszą kobietą jaką widziałem w swoim całym życiu! Nie mów mi tutaj takich bzdur, że niby jesteś gruba!

-Ale to prawda!

Zayn szybko podciągnął moja bluzkę odsłaniając brzuch i spojrzał na niego z niedowierzaniem. Nie był płaski… był prawie już wklęśnięty… Chłopak pobladł i kucnął przede mną po czym przejechał palcem po odkrytej części ciała. Jego oczy były zaszklone kiedy spojrzał na mnie.

-Proszę… Przestań się odchudzać bo nie masz już z czego…

Nie wiedziałam co mam powiedzieć, więc tylko zakryłam brzuch i podeszłam znowu do lodówki wyjmując sok. Nagle, jakby spod ziemi, przede mną stanął Zayn i wyrwał mi napój z ręki.

-Obiecaj.

-Co?

-Obiecaj, że przestaniesz się odchudzać.

-Nie mogę…

-Obiecaj.

-Nie.

-Obiecaj!

W jego oczach nie było oburzenia. Był wściekły. Jego szczęka mocno się zacisnęła przez co jego twarz nabrała agresywnego wyglądu. Jego źrenice się powiększyły a tęczówki ściemniały. Pierwszy raz go takiego widziałam.

-Obiecaj.

Wysyczał prawie że przez zęby.

-Obiecuję.

Chłopak odetchnął z ulgą i nalał soku do szklanki po czym mi go podał. Chciałam coś powiedzieć, ale w kuchni pojawił się Christopher.

-Tata!

-Cześć synku!

Mały podbiegł i wskoczył mu na ręce. Z wielkim uśmiechem malec objął ojca za szyję i wtulił się w niego. Zayn spojrzał jeszcze w moim kierunku, ale już ze smutną minął. Nie rozumiem go wcale.

-To co zjemy na kolację hym?

-Nalesniki!

-Naleśniki? A może zapiekankę makaronową?

-Z kulcakiem?

-I z warzywami.

-Tiak!

-No to chodź, trzeba wszystko przygotować.

-Mama.

-Ja tez mam wam pomóc?

-Tiak!

Razem zaczęliśmy przygotowania. Ja zabrałam się za gotowanie makaronu a chłopcy za marynatę do piersi z kurczaka. Kiedy mięso było gotowe, usmażyłam je i ugotowałam warzywa w czasie, gdy Chris pomagał tacie z sosem. Kiedy wszystko było gotowe przełożyliśmy to do naczynia żaroodpornego ido piekarnika. 20 minut później zasiedliśmy do stołu.

-Um, jutro chłopaki zabierają małego do siebie po południu na noc.

-Po co?

-To w ramach mojej niespodzianki.

-Wujek Niall!

Krzyknął Chris, ale zaraz poprawił go Zayn.

-Wujek Niall, wujek Lou, wujek Li i wujek Harry.

-Um, Zayn?

-Tak?

-Czemu twoja rodzina nigdy nie chciała widzieć małego…?

-W naszej religii nieślubne dziecko jest jakby… przekleństwem… Dlatego nie tolerują Christophera…

Spuściłam głowę i zajęłam się kolacją bo kompletnie nie miałam pojęcia co odpowiedzieć.

_______________________________________

Nareszcie kolejny! 

Kurcze długi wyszedł, chyba nie jesteście zanudzeni?

Także w następnym będzie ohohohomomom

Od razu mówię, że nwm kiedy dodam, ale

z tym i tak się śpieszyłam bo nie chce

żebyście tyle czekali. 

W tym tygodniu może już postaram

się nadrobić zaległe opowiadania bo

będą (oby) trochę luzy w szkole ;P
Ps. Zapraszam do zakładki bohaterowie,
ponieważ dokonałam małych zmian xD

CZYTSZA = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ ;D

Suchar dnia:

Nauczyciel: Ostatnia ławka, za drzwi!

Uczeń: Dobra, Marek wynosimy.