Rozdział 16 ♥

=Gdy wróciłam do domu umyłam się, opisałam dzisiejszy dzień w pamiętniku i udałam się do Krainy Morfeusza. =

Następnego dnia obudziłam się o 10. Nie musiałam zrywać się do pracy ani nigdzie iść. Ten dzień spędzę na poszukiwaniu dobrych studiów. Juto wykonam zabieg i będzie po wszystkim. Czy ja właśnie straciłam uczucia ? Nie ! Podejmuję słuszną decyzję.. ale dla kogo… Wiem, że zraniłam matkę, ale ona musi mnie zrozumieć. To moja decyzja i ja będę z nią żyła. Po prostu musi to sobie uświadomić. Po śniadaniu poszłam na zakupy. Zaniosłam wszystko do domu, wypiłam kawę i poszłam na spacer. Pogoda była nie przyjemna dla większości, więc nie było ludzi w parku. Ja lubię atmosferę jesienną. Jest chłodno, ale nie za zimno. Jest ciepło, ale nie za gorąco. Wyciągnęłam z torebki książkę. Tak dawno nic nie czytałam. Dostałam ją na 16 urodziny od Zayn’a.  Nie będę o nim wspominać. Przyznam, że zawsze lubiłam czytać. „Upadłe anioły”. Tytuł brzmi zachęcająco. Zagłębiłam się w treści nie zważając na czas. Z mojego brzucha wydał się odgłos głodu, więc przerwałam i wróciłam do domu. Zjadłam kolację i wzięłam długą kąpiel. Zapach mleczka bambusowego i miodu bardzo mnie odpręża. Kiedy woda zrobiła się chłodna, wyszłam z wody, owinęłam się ręcznikiem i stanęłam oparta o zlew. Popatrzyłam się prosto w swoje oczy i zobaczyłam zgubioną dziewczynę. Pełną smutku i… Nie ! Dość ! Nie będę się użalać nad sobą ! Nie mam takiego powodu  ! Ubrałam się w pidżamy i rozczesałam włosy. Wzięłam jogurt i usiadłam przed telewizorem oglądając „Niezniszczalnych”. Nawet nie wiem kiedy, moje powieki zrobiły się ciężkie i zasnęłam. Obudził mnie krzyk w filmie. Wyłączyłam czarny pudło i poszłam spać. Jutro czeka mnie ważny dzień. Ciężkie krople deszczu odbijały się od parapetu. Powoli wstałam z łóżka i wyjrzałam przez okno. Na dworze było ciemno i ponuro. Drogą jeździły samochody, ale nie było widać żadnych ludzi. Godzina na zegarku wskazywała 5.20. To zbyt wcześnie, żeby wstawać. Wróciłam do ciepłego łóżka i starałam się zasnąć. Niestety moje próby okazały się daremne bo słone łzy, które zaczęły płynąć z moich oczy kompletnie mnie wy budziły. Obróciłam się na prawy bok. Smutna twarz mojej rodzicielki pojawiła się w mojej głowie. Wielki zawód w oczach ojczyma jeśli dowie się o wszystkim. Ostatnie spotkanie z moim „przyjacielem”. Utrata przyjaciółki i odejście z pracy. Nie będę się nad sobą użalać bo to nie odpowiednia chwila. Płacz w niczym mi nie pomoże, nie dokona właściwej decyzji. Wiem, że zawiodłam wszystkich, na których mi zależało, wiem, ze chcę zniszczyć tą maleńką istotę w moim brzuchu, która nie jest niczego winna, ale to strach przed przyszłością. Brak wiary w siebie, swoje możliwości, rodzinę i przyjaciół. Nagle usłyszałam wielki grzmot. Nakryłam się szczelniej kołdrą i chcąc nie chcąc zasnęłam.

-Rose, jesteś pewna swojej decyzji ?

-Tak tato. To jestem pewna.

-Czy jesteś pewna, że twoje decyzja jest właściwa ?

-Wątpisz we mnie ?

-Nie odpowiadaj na pytanie pytaniem.

-Przepraszam. Myślę, że to jest najlepsze co mogę teraz zrobić.       

-Uważasz, że jak zabijesz siebie będziesz szczęśliwsza ?

-Tak. Pomożesz mi ?

-Mam ci pomóc ? Nie. Mogę tylko pokazać ci twoją przyszłość.

-Co ?

-Nie rozumiesz ? Mogę pokazać ci inny drogę, ale decyzja została podjęta.

-Kochasz mnie ? Będziesz mnie dalej kochał jeśli to zrobię ?

-Rose, to jest nie dorzeczne. Od momentu, gdy to przyjęłaś do wiadomości, znienawidziłem cię…

Poczułam chłodną dłoń na brzuchu, otworzyła szeroko oczy, ale nikogo przy mnie nie było. To znowu sen na jawie. Oby się to w końcu skończyło ! Wstałam i opłukałam twarz zimną wodą. Na dworze zostały tylko wielkie kałuże i ciemne chmury. Wiatr uginał drzewa i tworzył małe wiry z liści na chodniku. Ubrałam się w cieplejszy sweter i poszłam do kuchni zjeść śniadanie. Tosty i gorąca herbata z cynamonem. Cynamon zawsze działał na mnie kojąco a tego właśnie potrzebuję. Pozmywałam po posiłku, zebrałam wszystkie ważne dokumenty potrzebne do zabiegu i wyszłam z domu. Na przystanku autobusowym czekałam niecałe 15 minut a w autobusie było zaledwie 6 osób. Usiadłam dość w tyle i oparłam głowę o szybę patrząc na budynki, które mijaliśmy. Wysiadłam na 4 przystanku i ruszyłam w stronę przychodni. W recepcji załatwiłam wszystko co trzeba i miałam czekać na zawołanie.

-Zobaczysz teraz się uda. Musimy być dobrej myśli.

Ususzałam donośny głos mężczyzny i cichy płacz kobiety.

-To się nigdy nie uda ! Próbujemy 7 raz i znowu to samo. Każda ciąża kończy się poronieniem.

-Zawsze możemy adoptować dziecko. Nie musi się ono urodzić. Kocham cię nieważne czy się uda, czy nie.

-Ale ja…

-Cii.

Najwidoczniej było to małżeństwo.  Ogromna miłość trzyma ich przy prawie normalnym stanie. Nagle płacząca kobieta odwróciła się w moją stronę. Miała podkrążone a w dodatku czerwone oczy. Nie była dość młoda ale zdecydowanie starsza ode mnie. Podeszła i usiadła obok.

-Jesteś tego pewna ?

Moja milcząca odpowiedź powinna być dla niej odpowiedzią, ale ona dalej ciągnęła temat.

-Może i przemyślałaś tą decyzję i wzięłaś pod uwagę wszystkie za i przeciw, ale proszę zastanów się jeszcze. Na świecie jest wiele rodzin, które oddały by swoje życie aby mieć dziecko ze swojego ciała. Nie sugeruję, że robisz źle, ale pomyśl o takich osobach jak ja.

Kobieta odeszła a mężczyzna obejrzał się w moją stronę ze łzami w oczach. Nagle chyba coś we mnie pękło. W mojej głowie miałam rozmowę tej pary, oczy obojgu ludzi, którzy za wszelką cenę starali się o to czego ja nie doceniam. Czy to sprawiedliwe ? Życie nigdy nie jest sprawiedliwe…

-Pani Rosalie McLaughter. Sala jest gotowa do zabiegu.

Czy powinnam ? Czy to właśnie tego chcę ? Czy chcę zniszczyć to co jest częścią mnie ?

-Proszę Pani ? Dobrze się Pani czuje ?

-Ja… Ja… Przepraszam… Nie dam rady… Rezygnuję…

_________________________________

Rozdział jaki jest taki jest. Nie 

jestem zadowolona, ale boli

mnie głowa i nie mam zbyt 

weny do pisania. 

Ps. Zapraszam do zakładki:

Moje drugie opowiadanie.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ